Fəridədən seçmə şeirlər

 

***

Nənəmin əlində xəlbir

buğda təmizləməkçün gözlədiyi külək kimi gəl –

sovur ayrılıqları buğda qabığı kimi.

Arx kənarlarında dərməyə qıymadığım bənövşələrin ətri ol,

dol burnuma

gəəəl! O nəfəsə ehtiyacım var...

Biz gözləməyi anamızdan öyrəndik!

Bayram axşamlarında cəbhədən gələcəkdi atam

gözləyə-gözləyə yuxuya daldıq... Gəlmədi!

Atamın gələ bilmədiyi günlərdən çıx gəl evə

müharibənin və mürgülü arzuların acığına!

Dərsə cavab vermək üçün havada bayraq oldu əllərim

laaap axırıncı partadan dur, gəl

lövhəyə çağırmayan müəllimin acığına

cavab ol suallarıma...

Gizlində oxuduğum kitabların səhifələrindən qopub düş,

gizlən şeirimin sətirlərində!

Sonra hardansa çıx, gəl

Lap elə bir qadının qollarından...

***

Dünyanın o biri ucuna sülhü qorumaqçün gedən əsgər,

xəritənin mən olan ucunu cırıb ataydın barı.

Uzaqlığı ölçə bilməyəndə az darıxır insan...

Yollarla dərdləşirik... deyir ki,

baş götürüb gedənlər qayıdır, amma

ürək götürüb gedənlərdən heç soraq yoxdu...

Ehtiyatla, əsəblə, qorxuyla toxunduğun

avtomat darağın olmaq varkən

mən burda bir pəncərəyə söykənib darıxıram.

elə üşüdür sənsizlik hərdən,

köçüb getmək istəyərdim olsa gerçək cəhənnəm...

Xəritəyə baxıram... rədd olsun bu boyda dünya

qollarının arası qədərcə yer qoru... qalanı çoxdu.

Sən orda mərmi alovlarında qızınırsan bəlkə də

mənsə üşüyürəm... birdən gələrsən

görərəm ki,

qolların yoxdu...

***

Yay gəlsə yelləncək asacağdıq

özünü asmasaydı həmin budaqdan uşaqlıq dostum...

Sonra... ağac da qurudu...

Mənsə elə bilirdim, ağaca fərqi yoxdu

budaqlarından asılan beşikdi, yoxsa adam!

Gedəcək yer də qalmadı

kibrit qutusundakı cırcırama kimiyəm indi.

Şehli bağayarpağı

heç arasındakı yaşıl qurbağaları da sevindirmir...

Kəsilmiş qadın saçları qədər sahibsizəm, olsun!

İndi mən

gələcəyin keçmişə uduzduqlarıyam.

İndi mən gələcəyin ən doğma uzağıyam...

Təkcə

uşaq salan qadınlar anlayar məni

onlar bilər necə olur boşluğu qucaqlayıb yatmaq,

ən arzuladığını içindən atmaq...

Qurbanıyçün darıxan qatil yalqızlığıdı mənimki.

Bir az da

yad dildən çevrilmiş şeir kimiyəm

yəni, əslində, bu deyiləm...

***

Torpaq - üstündə gəzənlərçün vətən,

altında yatanlarçun qəbristan.

Hasarladılar

bir damın altına yerləşəcək qədər kiçildi dünya.

Bir payız səhəri qonşunun bağından

heyva oğurlayıb həyətə döndüm

anam "çirkləndin" - dedi,

mən köynəyimi çıxardım...

Azadlığın nə olduğunu

nənəmin xınalı saçlarını hörüb

ucuna bağladığı rezinlərdən öyrəndim.

Oğlunu torpağa verən babamdan yol gözləməməyi...

Anamın gözündən yaş diyirləndi

və gördüm ki, dünyada saf şeylər hələ də var!

Şadlıq sarayının önündə ağ çiçəklərlə bəzədilmiş

köhnə "Pobeda" yalnızlığıdır mənimki...

Eynilə, Bakı-Qazax yolunun hansısa kilometrində unudulmuş,

kol-kos basmış əsgər məzarı...

İndi Pantomima Teatrının kassası önündə

soyuqdan titrəyən adam da mənəm.

Eh, teatr dərdində deyiləm, dostum, elan yapışdırmağa gəlmişəm;

"Bilən varsa , desin, mən kiməm, haralıyam?"

Və hələ də bilmirəm nə istəyirən:

Külək kimi əsib keçib getmək - bütün ayrılıqları sovurub aparmaq,

Ya elə insan kimi köçüb getmək - özünü hamıdan ayırıb aparmaq?!

Fikrimi bir elan çəkir bu arada:

"Masajist qadın axtarılır, əlləri olmasa da olar" ...

***

Boğulmamaq üçün yapışdığım saman çöpündən

uçuq təndirimizin qoxusunu almamışdım hələ

indi başımdan sürüşən yaylığımı düzəldən əllərim

sinəmin açığını gizlədirdi onda baxışlardan...

Ağacdan quş yuvasını endirmiş uşaq çaşqınlığıydı yaşamaq:

"Bununla neyniyim?"

Əcəb yol gedirdik səninlə də...

Heyif, heç yana çata bilmədik.

Kobudluğum qorxutdu səni...

Minanın incə telləri

ilişən neçə adamı tikə-tikə edib, bilirsən?!

Sonra yağış yağdı... Büzüşdüm çətirin altında

gizlətdim hamıdan bütün göy üzünü qucmaq istəyimi...

Bu şəkildə başqasan deyirlər mənə

bilirsən, ən çox bu şəkildə sevdim səni

başqa birisinə baxırmışam kimi...