Bəxtiyar Firuzədən seçmə şeirlər

 

BİR DƏ GETMƏ

Sən gələnə qədər rənglər yox idi...

Kommunistlər pambıq oğurlayırdılar tarlalardan.

Yorğun pişiklər,

səsi batmış itlər dolaşırdı

Leninin şalvarının qabağı dik duran heykəlinin yanında...

Fəsillərin dəyişdiyini durnaların səsindən anlayırdım onda...

Sən gələnə qədər

anbara çevrilən məsciddə

nimdaş mundirlərin,

deşik çəkmələrin içində

siçanlar oynaşırdı...

Ən böyük təsəllim 

nənəmin heç vaxt kirlənməyən önlüyü idi onda...

Gəldin...

qırmızıayaq göyərçinin qanadında gəldin...

üstümə rənglər axışdı sanki

nənəmin önlüyündən qaçan rənglər...

Sevda doldu gözlərimə,

Özünlə Dərbəndi, Təbrizi gətirdin sanki...

Səni and verirəm,

qanadını toz basmış kəpənəklərin,

qonmağa yer tapmayan quşların xətrinə....

Bir də getmə... getmə!

             XXX

KÖLGƏM-RUHUMUN ƏKSİ

Fikrim – qərib belidi,

yurdsuzluqdan əyilib.

Şadlığım – gəlin donu,

bircə dəfə geyilib.

Sevdam – ölüm şərqisi,

gələcəkdən səslənir.

Kölgəm – ruhumun əksi,

ayaq altda gizlənir.

Qəmim – içimə enən

Dəli vulkan boğazı.

Qəlbim saf duyğu adlı

Əlil qullar ağası.

Həyat – sevimli girdab,

içi zəliylə dolu.

Yolum – ölümə gedən

bir vəfalı qul yolu.

Zaman tikandan iti,

yaman girir gözümə.

Varlığım yurda dərddi,

Tənhalığım özümə.

             XXX

Üç gün deyil sən gedəli…

Üç gün deyil sən gedəli,

ayağımı yerə basa bilmirəm,

əlim tutmur heç nəyi…

Söndürüb bütün işıqları

Divarların üstümə gəlməyinə baxıram.

Heyva ətri gəlir dünyadan,

saralıb hər yer…

Heç səs-küy də gəlmir

bu bəzəkli avtomobillər şəhərindən.

Boş gedib-gəlir rəngi soluxmuş metro qatarları

Üç gün deyil sən gedəli,

bədənimi bürüyüb

Murovdan yadigar qalan ağrılar…

Xeyli də sınıxmışam.

Heç üç gün deyil… üçcə gün…

Adamlıqdan çıxmışam…

***

 

Gözəllərdən sorma məni,

üzümü heç görmədilər.

Ağacların kölgəsində yalqız-yalqız

quyruq qısıb, gözün döyən

köpəklərə de adımı,

tanıyarlar…

ulartımı

çox dinlədilər…

Əllərimdən tutma belə

əllərim at ayağıdı

qabar-qabar…

ürəyimə yaxın gəlmə

qırmızı cəllad otağıdı

cadar-cadar…

İşıqlı yerlərdə işığım yoxdu

səhərlərə ümidim…

Qara qınaq topuyam mən,

oynamağa həvəslənmə!

Hamı kimi bir gün sən də

qınama ki, demədim.

***

Şeydi…

Onu deyəcəkdim axı…

Bir yaşa gəldikdən sonra

ağrıkəsicilər ağrı verir adama.

Kəklikotu çayı təzyiqi salmır…

Görürsən, duyursan hər şeyi

amma heç nə yadında qalmır…

Hər şey qurama olur… qurama

Şeydi…

Onu deyəcəkdim axı…

Bir yaşa gəldikdən sonra

durub hamıya arsız-arsız sevgidən danışırsan,

uzun-uzadı…

Axırda da ”yoxdu” deyirsən…

Görürsən, amma korsan,

Eşidirsən, amma karsan,

Yeriyirsən, amma nə fayda?..

Belə qəribə olursan… qəribə…

“Tiran Edib”ə baxıb gülürsən,

Cem Yılmaza baxıb ağlayırsan…

Gül alırsan, verəcək biri yox,

Ulduzları sayırsan

yadına düşənin yox…

Belə qəribə olursan… qəribə…

Şeydi…

Onu deyəcəkdim axı…

Bir yaşa gəldikdən sonra

bütün şəhərin uyuyub daşa dönən vaxtında

yatağa söykənib kəpənək qanadı kimi əsirsən…

Baxırsan yanında heç kim yoxdu

getməyə tələsirsən…

***

Səndən yaman küsmüşəm

Hey yuxuda görmüşəm, oyanmışam ki, yoxsan,

Süst qalıb heykəl kimi dayanmışam ki, yoxsan,

Sənsiz neynim sevinci? Yayınmışam ki, yoxsan,

Sən məni gəzməsən də, mən səni hey gəzmişəm,

Səndən yaman küsmüşəm.

Eşqimi çiçək kimi dəstələyib, dərmisən,

Qəlbinə sancmamışdan ayaq alta sərmisən,

Səndən ürək ummuşam, sənsə əzab vermisən,

Daha xəyalınla da haqq-salamı kəsmişəm,

Səndən yaman küsmüşəm.

Qəm yazdın taleyinə, qədərinə sevginin,

Sənsiz necə dönüm mən sipərinə sevginin?

Bolluca qəmlərinə, kədərinə sevginin,

Sən insansan dözmədin, mən dağammış dözmüşəm.

Səndən yaman küsmüşəm.

Gözlərimə görünüb ilğım kimi yox oldun,

Səndəmi bəd taleyin tərəfinə yıxıldın?

Məndən nə tez bezikib yad ünvana yığıldın?

Demək sənin üçün mən duyğusuz bir kəsmişəm

Səndən yaman küsmüşəm,

Səndən yaman küsmüşəm.