Əsəd Qaraqaplan – Seçmə şeirlər

 

“Sonuncu sevgi şeiri”

...bir qadın da sevmədik, ayrılaq, şeir yazaq.

bir qızla evlənmədik, çəkilək, xoşbəxt olaq.

bir evimiz olmadı kirayələrdən uzaq

bir oğul böyütmədik, əsgərə yola salaq...

hər şey bizdən böyükdü, hər şey bizdən balaca

ortalıqda qalmağın cəzası tənhalıqdı.

bunu da bu şeirin küncünə yaz, balaca,

– biz olan sevgilərin başında ayrılıqdı...

getdik, gördük atamız çoxdan ölüb... anamız

evimizlə bərabər qocalıb, əldən düşüb.

bacılar gəlin köçüb, evlənib qardaşımız

həyət də ağaclardan, ağac da güldən düşüb...

hər şey saralıb-solub biz gedəndən şəhərə

biz kirayə qalandan yetim qalıb uşaqlıq...

bəlkə sevmədiyimiz bir qadından ötəri

ya çox böyük adamıq, ya da ki çox uşağıq...

bizi də böyütməyə gücü çatmaz şəhərin

nə şəhərlər var bizim uşaq xəyalımızda...

bu böyük gecələrin açılmayan səhəri

bizi kim anlayacaq, bizi - bu halımızda...

bir oğul böyütmədik, əsgərə yola salaq...

bir evimiz olmadı kirayələrdən uzaq...

bir qızla evlənmədik, çəkilək, xoşbəxt olaq...

bir qadın da sevmədik, ayrılaq, şeir yazaq...

***

Günəşə sevgi demişdik

Allah kəssin ayrılığı

Bunu mənlə barış və get

Səni hər kəsdən çox sevdim

Di hər kəsə qarış və get.

Günəşə sevgi demişdik

Buludu kölgə göndərdi.

Biz bir dünya azad ikən

Bir kölə ölkə göndərdi.

Saçın da qaldı keşmişdə

Əllərin də ölüb getdi.

Məni yuvadan çıxaran

Dillərin də ölüb getdi.

Necə, nə cür kədərlidir

Bunu da indi bilmirəm

Birdən o sən adlı pərdəm

Nəyimə endi, bilmirəm.

Özünü də götür, çıx get

Sənin bu halın sən deyil.

Sən tanrıya bənzəməzkən

mən məndə məndə mən deyil...

***

Azadlıq roku

Burax, külək olum, burax, od olum

Burax, günəş olum, ya torpaq olum.

Burax, Tanrı olum - burax, sevgini

və o azadlığı taparaq ölüm...

Zalımıq həyatın sevgi qatında

bu min cür ağrının bir bədəli var.

Mənzərə belədir: baxıb görməyə

axırda deməyə: belə dəli var.

Onlar burda bizə ikrahla baxır

biz başqa dünyadan onlara yazıq.

Toplaşıb sevgisiz dünya qurublar

burda ona görə belə yalqızıq.

Bir az kənara çıx, ya da bir az sev

səni öldürərlər, uff da deməzlər.

Sən yenə doğulub, yenə sevərsən

yenə də sevməzlər, sev də deməzlər.

Bir aşiq ordusu toplasan belə

bir sevgi savaşı başlayar ancaq.

Hərə bir dərəyə, bir dağa qaçar

hamısı özünü daşlayar ancaq.

Burda orduların qan tökməsi var

burda savaşlarda can almaq şərəf.

Burda sevən əfəl, öldürən cəsur.

Səni buraxmazlar bizlərə tərəf.

Min il, milyon ildir təklənmişik biz

Ölmüşük, yenə də doğub sevmişik

Bir az külək olub sərinlətmişik

bir az yağış olub, yağıb sevmişik.

Bir az günəş olub bu qaranlıqda

doğmuşuq, insanlar yolun azmasın.

Bir az torpaq olub doyuzdurmuşuq

onlar acgözlükdən göyü qazmasın.

Bir az od olmuşuq, donub ölməsin

bizlərdən birini doğacaq ana.

Bir az Tanrı olub yaxınlaşmışıq

insan Tanrı kimi doğacaq ana.

Dünyanı nə qədər üstündə götür

həmişə dünyanın altı sənindir.

Mənim yarım göydə, yarımsa yerdə

səni sevmək üçün neyləyim indi?!..

Burax, külək olum, burax, od olum

Burax, günəş olum, ya torpaq olum.

Burax, Tanrı olum - burax, sevgini

və o azadlığı taparaq ölüm...

***

Həftə sonu hüzünü

günlər səssizliyiylə gələr həftə sonları

hüzünlü hava çökər buludların altına

mən hərdən çəkinərəm dar qəfəsdən çıxmağa

girərəm otağımda umudların altına…

bu hüzün başqa hüzün - insanın son nəfəsi

bu umud mənə qəfəs - mən otağın qəfəsi

bu həftə sonu onun eşidiləcək səsi

yenə səriləcəyəm sükutların altına…

heç kəs məni sükutun əlindən almayacaq

hər kəs gedər, o da yox, o heç vaxt olmayacaq

eh, biz ölsək, bir dənə sağ adam qalmayacaq

ölülər girəcəklər tabutların altına...

***

Rəna, belə olmalıydımı

Rəna, belə olmalıydımı

bağlamalıydınmı üzümə son ümid qapısını

getməliydinmi belə günün günorta çağı

insan olmağa qoymamalıydınmı məni bilə-bilə..

hə nə deyir sənə susan hər şey

rahatladırmı səni səsimin olmaması

zəhləni tökdüyüm gecə zəngləri

məcbur edib görüşdüyüm qısa anlar

hə nə deyir sənə insan olmadığım.

içinin zəhərini boşaltmağa adam varmı barı

ya da mənim qəzəbimi soyutduğum

səni mənim qədər sevən varmı indi qəzəbli

barı səni sevən varmı de gedim üzür diləyim

etiraf edim insan olmadığımı, Rəna...

..indi elə təkəm ki əllərimi hiss etmirəm

sənə toxunan əllərimi

saçlarına yanağına bədəninə toxunan

..indi elə qəzəbliyəm ki ayaqlarımı hiss etmirəm

sənə gələn ayaqlarımı

görüşünə öpüşünə yatağına gələn

..indi o qədər insan deyiləm ki ürəyimi hiss etmirəm

sənə verdiyim ürəyimi

bir görüş bir öpüş bir yataq xətrinə verdiyim

Rəna, belə olmalıydımı insansızlığım

qəzəbimi soyutmağa biri olmamalıydımı

ya da sənin zəhərini boşaltdığın

adam idimmi məni atıb getdin günün günorta çağı

..səni mənim sevmədiyim yox

sevdiyim daha çox aldadır

daha çox xəyanət var sevdiyimdə

daha çox qəzəb var, daha çox getmək var, daha çox

daha çox insan olammadım səni sevəndən..

Rəna, belə olmalıydımı belə

bir görüşün bir öpüşün bir yatağın sevgisi

mənim insan olmadığım belə olmalıydımı